Η ελληνική μέλισσα
Είναι η κεκρόπια και το όνομά της προέρχεται από τον πρώτο βασιλιά των Αθηνών, Κέκροπα. Είναι ξεχωριστή ράτσα μελισσών, προσαρμοσμένη στις τοπικές κλιματικές συνθήκες της πατρίδας μας και στην ποικίλη και πλούσια χλωρίδα της.
Οι έλληνες μελισσοκόμοι είναι φιλομαθείς και οι επιστήμονες μας στον τομέα της μελισσοκομίας πλουσιοπάροχα μεταδίδουν τις μελισσοκομικές γνώσεις τους με τα συγγράμματά τους. Αλλά και με ειδικά προγράμματα μελισσοκομικής εκπαίδευσης τα οποία πρέπει να προσφέρουν την έγκριτη μελισσοκομική γνώση.
Η ιστοσελίδα μας που αναζητά αυτή τη γνώση και την μεταδίδει με μόνο κίνητρο την αγάπη προς τις μέλισσες, έχει εκπλαγεί από τον αφάνταστο αριθμό επισκεπτών (8.500) μέσα σε ένα τρίμηνο, που όλο και αυξάνεται. Εξέλιξη που μας υποχρεώνει να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια, μέσα στα πλαίσια που έχουμε δημοσιοποιήσει με την ιδρυτική – συστατική αρχική μας σελίδα. Και βέβαια η επιθυμία μας, που αναζητεί κάποια χαλάρωση στην εντατική μας προσπάθεια, ανατρέπεται όταν δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα διαπιστώνουμε επισκέψεις σας στην ιστοσελίδα.
Από αυτά και μόνο προκύπτει η εικόνα της συνεργαστικής προσπάθειας με τους αναγνώστες μας, την οποία και θα ενδυναμώσουμε.
Από αυτή όμως την εικόνα προκύπτει και κάτι απογοητευτικό. Ότι οι παλαιοί μελισσοκόμοι έχουν κλειστεί στη δική τους μελισσοκομική «παντογνωσία» απέχοντας από τα βιβλία, τα περιοδικά του κλάδου και λειτουργούν μέσα από μια αλληλοπληροφόρηση προηγούμενων μελισσοκομικών γνώσεων, απολιθωμάτων, κλειδωμένων στην κρυψίνοια – ανταγωνιστική άμυνα.
Αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε άλλο με απογοητευτικές απόψεις αφού και η γνώση των βιβλίων πέρασε στο διαδίκτυο και όπως διαπιστώνουμε επιλεκτικά και επίκαιρα προσφέρεται για κάθε πρόβλημα καλύπτοντας κάθε ειδικό θέμα, επαναλαμβανόμενη, για εμπέδωση και βιωματική αξιοποίηση.
Και το ζητούμενο είναι να κρατήσουμε το χρήσιμο από την παλιά μελισσοκομία μας και να παραμερίσουμε εκείνο που δεν μας κάνει. Και μέσα σ’ αυτά τα άχρηστα είναι η «εξυπνάδα» να αποκτήσουμε εισαγόμενες ράτσες, για να πλουτίσουμε μελισσοκομικά. Άποψη που συμβαδίζει με την καταστροφή της εξαίρετης Κεκρόπειας μέλισσας, της άριστης εγκλιματισμένης και να νοθεύσουμε γενετικά, χάνοντας τη δική μας ράτσα με την εισαγωγή της Φραγγολεβαντινής, ας πούμε της Απικολτούρα Πιάνα Σαν Πιέτρο, τέρμα Μπολώνια. Εκεί προ 25ετίας μας έσπρωξε η μελισσοκομική ημιμάθειά μας, ότι τη δική μας ανεπάρκεια θα την κάλυπτε η ευρωπαία μέλισσα (τότε δεν είμαστε ευρωπαίοι!).
Όμως όλα αυτά αναμειγνύονται με πολιτικά, γεωπολιτικά και στρατηγικά ζητήματα, που πρέπει, από απαισιόδοξη εμπειρία των ημερών μας, να τα αφήσουμε στην άκρη και να περιοριστούμε στην απόρριψη μόνο του «μελισσοκομικού μας αφελληνισμού». Τον εθνικό τον διαχειρίζονται οι εκλεγμένοι μας.
Διότι, μελισσοκομικά, ο μοναχός Μ. Άνταμ, άγγλος ερευνητής και ο ιταλός Άλμπερ ερευνητής, πήραν ελληνικές βασίλισσες πειραματίστηκαν με αυτές και σε παγκόσμιο μελισσοκομικό συνέδριο στην Ισπανία διακήρυξαν ότι η Κεκρόπια μέλισσα της Ελλάδας αποτελεί μια ξεχωριστή ράτσα, που όμοιά της δεν υπάρχει στη δύναμη των μελισσών κ.λ.π.
Αυτή έχει την αίσθηση της οικονομίας πολύ ανεπτυγμένη και ελάχιστα θα μπορούσαν να τη συναγωνιστούν άλλες. Και ο Άλμπερτ ανέφερε ότι πολλά θα μπορούσε να πει, για την Κεκρόπια ελληνική ράτσα, που δεν συνάντησε σε άλλη ράτσα μελισσών.
Και συνοπτικά εκεί στο συνέδριο ανακοινώθηκαν και άλλα ενδιαφέροντα και επαινετικά: ότι η ελληνική μέλισσα χωρίς αμφιβολία έχει ένα μεγάλο μέλλον μπροστά της, από όλες τις απόψεις και αυτό επειδή στη χώρα μας η βασιλοτροφία και η επιλογή παραμένουν έργο της φύσης και όχι της ανθρώπινης εμπορικής τεχνητής γονιμοποίησης βασιλισσών του σωλήνα.
Όλα αυτά ντροπή μόνο προκαλούν για τους μελισσοκομικούς εκσυγχρονισμούς. Οι πολιτικοί καλά τα πάνε!
Η μέλισσά μας, η ελληνική υπάρχει στη χώρα μας από αιώνες, έχει προσαρμοστεί σαν κοινωνία στο κλίμα μας, στη χλωρίδα μας και στην αυτοκαταπολέμηση των ασθενειών.
Πηγη tomelissi.wordpress.com
